Mijn jaarlijkse chat met Julien is altijd leuk...
Dag Nicole,
een vaarwel aan 6/12 en een welkom aan 6/1...
Het zusje roept kwaad
nu zij wat ze vroeg in geen
van haar schoentjes vindt:
“Dit jaar geen stoute kind’ren,
maar toch wel een stoute Sint!”
Om de beurt zingen
drie koningen “Stille Nacht”
totaal verschillend -
we horen wijl ze reizen
dit kerstlied op drie wijzen.
Heel wat nieuwjaarsgroetjes,
Beste Julien
Het is al voorbij,
de nieuwjaarsgekte, maar toch wil ik je mail beantwoorden met
wederwensen.
Dit jaar heb ik een
tsunami van mails gekregen, ben er niet in geslaagd ze alle te
beantwoorden.
En dan die solden!
Zo veel volk!
Ach, soms wil ik wel
op een eilandje zitten, de azuurblauwe lucht, de smaragdgroene
zee weetjewel.
Maar ach, we komen
altijd in de werkelijkheid terecht en maar goed ook.
Ik hoop dat het goed
met je gaat, met de gezondheid, met je geliefden.
Dat ze aan een nieuw
jaar beginnen met veel
enthousiasme...
En aan jou wens ik
natuurlijk veel inspiratie en veel kyoka's.
Ik wou een
verkleinwoord gebruiken, kyokaatjes of kyokakkes, maar dat
laatste klinkt dan een beetje raar, haha.
Ja, we moeten er mee
kunnen lachen, goed zo!
Ik stuur je nog een
instant gedicht, het lijken twee kyoka's, maar zijn ze het wel?
nieuwjaar is voorbij
het nieuwe jaar
begonnen
zij droomt van de
zon
een smaragdgroene
oceaan
een verlaten strand
ver weg
van dit koopjesland
-
kerstmarkten
supermarkten
solden enzovoorts
maar morgen sneeuwt
het misschien
de kou kruipt het
huis binnen
Hartelijke
groetjes
Nicole
Dag beste
Nicole,
Ik heb je
nieuwjaarsbrief met een brede glimlach gelezen. En ook een dankbare, vermits je
ondanks
de drukke
mail-tsunami en de gekke soldenvloed, er toch nog in geslaagd bent me een
rustgevend en kostbaar berichtje toe te zenden.
Ik stel me voor dat
je uiteindelijk toch je droomeilandje gevonden hebt op een bijzonder plekje in
je huis tussen bundeltjes en boeken met azuurblauwe en/of smaragdgroene kaften.
En dat je daar weerom in de werkelijkheid terecht komt, waarvan je – lees ik
tussen de regels – toch ook zielsveel van houdt.
Je vroeg naar mijn
gezondheid... wel, die is redelijk goed. Als ik vanuit een zittende positie
start met stappen gebeurt dit nogal wankelend. Ik heb ook last van neusbloeden.
En dat is vervelend omdat dit plots in hevige mate kan beginnen. Vermits we veel
toneel gaan zien, zit ik niet zo rustig meer in de zaal. Ik ben daarvoor nu in
behandeling en de dokteres die met een fel koplicht in mijn neusgaten tuurt,
merkt toch al beterschap. Conclusie: gezien mijn leeftijd heb ik zeker over mijn
gezondheid niet te klagen.
Ik heb het de laatste
tijd ook nogal vrij druk gehad, o.a. met de gedichtendag die verleden donderdag
plaats had in de gemeente Zwijndrecht met dichters van ter plaatse.Het was een
geslaagde avond, met een bevredigende belangstelling waar ik tijdens een kort
interview uitleg heb gegeven over de kyoka (waar niemand al iets over gehoord
had) en er ook verschillende heb voorgelezen. Er is flink gemonkeld en ook
gelachen en dat heeft het vertrouwen in mezelf weer wat opgekrikt. Er was een
dame aanwezig nl. Diana Van Strydonck die voordrachtnamiddagen (op zondag)
inricht in het Antwerps cultuurcentrum Elcker-Ik en me heeft gevraagd om ook
daar eens kyoka's te komen voorlezen. Wat ik natuurlijk graag heb
aanvaard.
Wat deed het deugd je
instant gedicht te lezen! En dan stelt je een moeilijke vraag: het lijken twee
kyoka's, maar zijn ze dat wel? Ik vermoed dat dit een grensgevalletje is dat we
bijvoorbeeld een “kyotanka” zouden kunnen noemen. Zoals deze
misschien?
Lof aan de
winter:
in het geluid van
kraakijs
klinkt
vertedering,
en onder dit flink
pak sneeuw
smelt ik van
begeestering.
Nog veel groetjes,
Nicole, blijf zo goed mogelijk gezond en houdt er de moed maar in: het duurt nog
vijf 'volle' maanden eer het pas weer soldentijd is!
