Bovenstaande foto toont Sinterklaas met lugubere Beestepieten. Maar in Germaanse landen was Zwarte Piet een soort wintergod of een duivel die de stoute kindjes meenam, een boeman dus! 

Toegevoegd vandaag 6 december 2020:  

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/11/29/zwarte-piet-wie-is-hij-wat-drijft-hem/

Omtrent Zwarte Piet had ik een chat met goede vriend Julien, Sint van de kyoka's...

Beste Nicole,

al een tijdje geleden dat we mekaar hebben gehoord. Klaasavond is de ideale moment om even aan de deur te kloppen met enkele kyoka’s.

In een blikken doos,

nogal langwerpig van vorm,

bewaart Sinterklaas

onder de vele foto’s

een selfie uit speculaas.

                                

Een ooievaar vlucht…

Piet en Sint, pienter van aard,

kieperen nog gauw

op het dak waar zij nu staan

poppenkleertjes door de schouw.

Het meisje zeurt, nu

zij op die poppenkleren

wel roetvegen ziet,

maar niet zo picturaal als

deze op de wang van Piet.

                                      

Marsepeinen groetjes,

Julien

Dag Julien

Bedankt voor je leuke mail! Je eerste kyoka vind ik de beste! De speculaas-selfie is echt een vondst. Ook je marsepeinen groetjes kan ik appreciëren...


Mvg

Nicole

Ps: Ja, de controverse omtrent Zwarte Piet doet heel wat stof opwaaien! In Halle waren de pieten gewoon pikzwart en iedereen had veel plezier! Heb er ook eens deze pagina op nagelezen: http://euro-synergies.hautetfort.com/archive/2014/11/19/nicodemus-de-pakkeman-zwarte-piet-een-boeiende-geschiedenis.html
Dus: much ado about nothing! Toch inspireerde dit me tot onderstaande brouwsels...

piet heette vroeger

pakkeman of nikodemus

hij was een duivel

die kroop door de schoorsteen

of een wintergod - maar geen slaaf

bij ons in de straat

een feestje voor sinterklaas

pikzwarte pieten

dansen in café retro

poetsen daarna het gelag

ach, geen roetpieten 

bij ons, zij dansen pikzwart

in rode pakjes

lachen hun witte tandjes

bloot - hebben heilig plezier

'Maar verlos me van de Pieten die met gele, groene, rode en purperen strepen op het gezicht rondom de Sint verschijnen. Naar mijn aanvoelen zijn zij de hoge onderscheiding, namelijk Sinterklaas bijstaan in weer en wind om en rond de schouw op welk dak dan ook, niet waardig.

Toch wel knap, Nicole, dat jij onmiddellijk na het bijwonen van een sinterklaasfeestje, het verslag in verzen al kan voorschotelen aan de lezers. Tweemaal mogen zij in blijde verwachting zijn, eerst voor de komst van Piet en de Sint, en dan voor de komst van de kyoka’s van Nicole!!

Nu de Sint met de Zwarte Pieten uit Halle weer de stad uit zijn, mag je eindelijk het blikken doosje openen om te proeven van de selfie uit speculaas !

Groetjes, en ik heb zeker geen bezwaar dat je een en ander van onze chat op je blog zet.'

Julien

Kumo harete
omoi azuredo
koto mo ha no
chireru nageki wa
omoidemo naki
Ono no Komachi

Pas le moindre nuage
Quoi qu’il en soit les souvenirs
mots et feuilles
chutent – et mes soupirs
je n’en ai plus souvenance

Niet de minste wolk
Wat herinneringen betreft
woorden, bladeren
vallen – mijn verzuchtingen
herinner ik me niet meer

Maandag 13 september 2016: de warmste septemberdag ooit. Temperaturen boven de 30 graden. Niet de minste wolk aan de hemel. Het smelt.

Sinds enkele dagen voel ik mij belabberd. Helemaal upside down. Mijn bioritme is verstoord, mijn spijsvertering protesteert. Ik slik voedsel naar binnen, zonder eigenlijk honger te hebben. Ik slaag er niet in mijn dagen zinvol door te brengen.
Komt door de slechte nachtrust: in mijn slaapkamer is het snikheet, ondanks de ventilator die lucht verplaatst van noord naar zuid en van oost naar west en omgekeerd. Omdat ik veel water drink moet ik af en toe. Ik schuifel naar de badkamer en zie van op de overloop dat beneden het licht nog aan is. Zouden mijn huisgenoten....? En ja, zij kunnen ook niet slapen. Grinnikend schuiven wij aan de ontbijttafel en smullen van een rozijnenboterhammetje. We wisselen mompelend wat grappige posts uit via whatsapp en sluipen daarna zuchtend de trap op naar onze respectievelijke kamers.

Ik wikkel mezelf rond vier uur in de ochtend in een diepe slaap, dromend van babies en badkamers. Om de babies was ik erg bezorgd, ik moest ze voortdurend instoppen, want ze woelden zich bloot. Om in de badkamers te geraken moest ik door een doolhof van duistere vestibules en kamertjes en tenslotte moest ik buizen ombuigen en aansluiten met andere buizen voor ik mijn handen kon wassen.
Vreemd, deze laatste stralende zomerdagen voel ik mij duidelijk onwel, om niet te zeggen negatief. Ik las ergens dat aanhoudende hitte bij sommige mensen een inzinking kan veroorzaken. Schreef de befaamde Engelse dichter Lawrence Durell niet over zijn verblijf in Argentinië, dat de gloedhete, stoffige atmosfeer van Buenos Aires hem in een depressie deed belanden?

Ik ben alles en iedereen beu, word ziek van de uitingen van egoïsme en vooral het gepoch van mensen rondom mij. Heb bij momenten zelfs een grondige hekel aan mijn vrienden en vriendinnen. Wil innerlijk vloeken als ik weer een idioot verhaal moet aanhoren over idiote mensen. En het ergste: ik kom de laatste tijd toevallig ‘people’ tegen, die ik al eeuwen niet meer heb ontmoet en die zeer persoonlijke opmerkingen maken in de zin van: ‘dat ze me vroeger gekend hebben’ - en ze voegen daar ongevraagd een foute profilering, genaamd herinnering, aan toe. Mijn verzuchtingen van toen ben ik al decennia kwijt, maar zij schijnen zich al mijn dromen te herinneren. Argh! Hebben zij met hun mosselverstand niet door dat zij zich richten tot iemand die totaal anders is dan zij veronderstellen?

Ik kan natuurlijk zelf, om te kalmeren, een gedicht of een verhaal schrijven over mijn herinneringen en verzuchtingen van toen. Dan krijg ik gegarandeerd een beter gevoel, want zo heb ik de indruk mijn leven te kunnen controleren. En dan kan ik er weer om lachen, om mijn dromen en vroegere verlangens. Maar het boeddhisme zegt me, dat alleen totale onthechting me kan bevrijden van pijn. Het komt er dus op aan cool te blijven en alle herinneringen van me af te laten glijden, als was ik een vierkant, glibberig ijsblokje. Toch?

Ach, gisteren las ik nog in Brieven uit Genua, een meesterlijke roman geschreven door Ilja Leonard Pfeijffer, dat het verleden en de toekomst niet bestaan, dat wij ons alleen bewust kunnen zijn van het nu. Fijn dat te vernemen! En in het nu – toch, toch - wil ik me bezighouden met de mensen die ik liefheb. En aardig blijven voor de wereld, ondanks mijn stommiteiten en de stommiteiten van anderen.

Zie je wel, het schrijven van dit stukje heeft me geholpen me te bevrijden uit mijn mediterrane depressie!

mimosa en forsythia

  in maart 2013 schreef ik een mail naar simon buschman. nu heb ik de tekst verbeterd! de tanka publi ik reeds op dit blog in 2014, maar ook deze is aangepast!

schrijven is hernemen, schrappen, je tekst jaren laten liggen en dan updaten...          

         bij de mimosa bloeien eerst de bloempjes, vermoed ik, daarna komt het groen. de omgekeerde wereld! maar er is niks aan de hand: zo vergaat het nu eenmaal de mimosa! maar in jouw verrukkelijke haiku lees ik het woord 'sterft'. 

een triestig woord, maar zoals jij het bedoelt is sterven 'onderweg zijn naar nieuw leven, naar zomergroen'. mooi is dat, een troostvolle gedachte. het is de wet van de natuur: sterven en opnieuw geboren worden! sterven is dus niet zo erg … en neen, je hebt het hier niet over reïncarnatie …  

ik heb niet opgezocht waarom bij het deze plant (boom) eerst de bloempjes bloeien, maar het is toch opmerkelijk … ik las nog maar pas enkele dagen geleden, in de roman 'de gewichtlozen' van de verrukkelijke mexicaanse schrijfster valeria luiselli, dat men in een mensenleven menige malen sterft … en toch verder leeft.

ik schreef, geïnspireerd door jouw haiku, prompt een tanka over mijn forsythia, die ook dit jaar kronkelt in mijn tuintje: de gele bloempjes vormen een maansikkel! een beetje een onhandige tanka, zoals ik een onhandige tuinierster ben.

 

de forsythia bloeit -
verleden jaar onhandig
gesnoeid. de bloempjes

vormen een gele sikkel

de blaadjes een groene wolk

 ook bij de forsythia bloeien eerst de bloempjes … onderaan en bovenaan de forsythia moeten de blaadjes wel nog even nog wachten op het afsterven van de bloempjes, vóór ze zich kunnen ontplooien.

       ach, als het zo is dat in een tanka 'menselijke emoties opgeroepen worden via een natuurfenomeen' (ik citeer uit mijn inleiding voor de tanka-dag vlaanderen 2013), dan kan ik heel wat bedenken bij deze fraaie mimosa-en-forsythia-fenomenen. wat ik zo fantastisch vind: de natuur vindt altijd zijn weg, ondanks menselijke ingrepen (het snoeien!).

Ben het spoor bijster

shiru hito mo

shirarezarikeri

utakata no

uki mi wa izaya

mono wasure shite

 

j’ai perdu la trace

des gens que je connaissais

dérisoire écume

la vie flotte en peine - va

puisque tout va dans l’oubli

ben het spoor bijster

van mensen die ik kende

bespottelijk schuim

leven is drijven in pijn

opgaan in vergetelheid

(naar Ono no Komachi)