 |
| Cuckoo Flying over New Verdure - Yosa Buson. Yosa Buson or Yosa no Buson (与謝 蕪村?, 1716 – January 17, 1784) was a Japanese poet and painter of the Edo period. |
UTA BUSON
Sinds korte tijd maak ik deel uit van een groepje dichters die zich verzamelen rond UTA.
Uta betekent VERHAAL in het Japans.
Hieronder mijn recente bijdrage.
De haiku's zijn van Buson.
Het paadje loopt dood
waar geur van wilde rozen
je tegemoet komt
Hoe de verrukkelijke geur van wilde rozen naar
ons toekomt op het einde van een doodlopend pad. Zal op het einde van mijn leven toch nog - en
net dan - een onverwachte en intense gelukservaring naar me toe komen?
Plots voel ik een hoopvol verlangen, een
verlangen dat warempel naar me toe komt. Constant kijk ik door het raam, wacht
gespannen af. De weelderige bloei van mijn schitterende Hibiscus syriacus
is nabij. Tot begin september zal hij me elke dag in betovering brengen.
Popelend van ongeduld beeld ik mij de verrukking in, die ik ervaar bij het
staren naar de frêle, zachtroze bloementinten.
Onze dromen en betrachtingen lijken op een bepaald
ogenblik zinloos. Wees er maar zeker van: het einde is roemloos - ondanks onze
luxueuze villa’s, onze glamoureuze reizen. Was het niet Richard Gere, aanhanger
van het Tibetaans Boeddhisme, die de beroemde woorden sprak: Alles wat met
geld gekocht kan worden is waardeloos?
Wie afstand kan nemen van de opdringerige
materiële realiteit, voelt misschien in het diepste van zichzelf een bevrijding.
Eensklaps zindert er iets in de lucht, het lijkt of er honing door de aderen
sijpelt. Eindelijk kunnen we oog hebben voor het wonderlijke, het
ondoorgrondelijke, het tijdloze.
En zie eens, hoe verrukkelijk het kan zijn,
gewoon te kijken naar de zee:
Zie eens ― heel de zee,
dat almaar golvende blauw,
dat almaar golvende blauw,
al de dagen door.
De zee trekt zich niets aan van menselijke esbattementen: ze is
er altijd, golft en kabbelt en blauwt. Zij is er helemaal, voor de eeuwigheid.
De herfst, mijn lievelingsseizoen. In de
zomer wordt het landschap door de zon gekust. Deze warmte blijft een tijdje
hangen. De personages die zich in dit land-schap bewegen, blijven nog lang een
dieprode blos vertonen.
Vertoon ik ook een dieprode blos? Neen, ik
kijk in de spiegel en zie een rozig gelaat. Het gelaat van mijn moeder. Van
mijn vader erfde ik zijn golvende, witte haren. Zijn kracht. En wanneer ik in mijn huisje rondkijk, herken ik
hun rommelige nonchalance. Het gebeurt me herhaaldelijk, dat ik in gedachten
dit huis verwissel met het huisje van mijn ouders. Het is een vreemd maar levensecht
fenomeen: ook mijn dromen spelen zich dikwijls af in mijn geboortehuis, in het
landschap van mijn jeugd. Ver van de wereld.
Het blad herfstgetint
― mijn oude ouders, hun dorp;
ver van de wereld.
