DE LETTER N

Dag Nicole,

de laatste nieuwtjes over de Sint:

Al na één bezoek

bezit de Sint geen speelgoed

en geen snoepjes meer:

langs de schoorsteen kwam zijn knecht

in een schoenenzaak terecht.

Liesje mailt de Sint:

indien je een bezoek langs

de schouw overweegt,

dan niet met slijkvoeten; de

schoorsteen is pas schoongeveegd.

Groetjes,

Julien

sinterklaas, of

nicole groet 's morgens de chocolade

een chocoladeletter

opgegeten, weliswaar

de letter A. - want 

de letter N. was foetsie -

lust de sint ook chocola?

nicoie heeft koude voeten

ach, hoe sneeuwt het hier,

koude bewegende mist.

het sneeuwt bij wemels! 

maar de sneeuw dwarrelt het huis

binnen  - brrr, koude voeten!

nvo

36ste haikudag Vlaanderen

hij weet onderweg

de verering van zichzelf

nog te verrijken 

door af en toe respectvol

zijn schaduw te bekijken.

 

 JULIEN TAHON

(NB: Ik behoorde niet tot de werkgroep van Julien, maar noteer hier toch bij de aanhef mijn favoriete kyoka, door hem ingestuurd ter bespreking...) 

Op zondag 24 september 2017 organiseerde de Haiku-kern Antwerpen vzw en het Haiku-centrum Vlaanderen in het Districtshuis van Wilrijk de 36ste Haiku-dag Vlaanderen. Het thema was: 'Op zoek naar het wezen van de haiku', met panelgesprek. 


In het panel: 

Frans Terryn, moderator, voorzitter van De Fluweelboom, haiku-kern West-Vlaanderen, Frieda Gheysens, lid Haiku-kern Antwerpen vzw, Mark Meekers, auteur, lid Vereniging van Vlaamse Letterkundigen, Arnold Vermeeren, NL, redacteur Vuursteen, en Luk Gybels, haikudichter.

Volgende leden van de VVL waren aanwezig en/of namen deel aan de werkgroepen: Mark Meekers, Ferre Denis, Herwig Verleyen, Julien Tahon, Pierre Magis, Rhea Van der Vloedt, Chris van de Rijck, Nicole Van Overstraeten.

Theater

KABUKI, TOKYO

Dag beste Nicole,

Je hebt  - zoals beloofd – nog een reactie te goed op je blogbericht over mijn kyoka’s. Ik was natuurlijk blij zoveel lof te lezen. Ik was er even ’t ondersteboven van, alsof ik een ‘kwinkslag’ had gekregen. In mijn manier van doen komt  de voorzichtigheid geregeld om het hoekje kijken, en dit virus heeft waarschijnlijk ook zijn weerslag in de teksten die ik schrijf. 

Maar het meest verrassende voor mij in je beoordeling is toch wel dat je het toneelgordijn ophaalt en je de verschillende luchtige voorstellingen die je je kan indenken voor het voetlicht haalt. Dat vooral heeft me getroffen omdat ik van kindsbeen af een toneelliefhebber  in hart en nieren ben. Ik heb in mijn jonge jaren op het Antwerps Conservatorium  (nog vooraleer   het fuseerde met de Studio Herman Teirlinck) toneel en voordracht gevolgd, en de kennis die ik er had opgedaan naderhand ook in praktijk gebracht  bij het Augustijnertheater te Antwerpen, dat in de jaren 50 en 60 meermaals het Koninklijk Landjuweel heeft gewonnen.   

Toen Miel Geysen, regisseur van dit Augustijnertheater, en ook regie voerde bij Radio Antwerpen, me vroeg om verhalen van Nederlandstalige schrijvers te verwerken tot luisterspelen, heb ik dat ook gedaan. Tot ik nadien de kans kreeg om teksten te schrijven voor cabaretprogramma’s, wat ik toch nog  iets liever deed.

Dat de nasleep van die twee hobby’s van me  “toneel  spelen en teksten schrijven” zo nadrukkelijk aanwezig is in mijn geliefkoosd tijdverdrijf van tegenwoordig, nl. kyoka’s bedenken, was tot nog toe bij mij niet doorgedrongen. Dat jij wel uit de stijl en de inhoud van mijn kyoka’s dit zo op een luchtige wijze concludeert… wel, daarvan was ik even van mijn melk. Ik vind dit een zeer plezierige vaststelling, zodat ik thans, op dit moment niet kan nalaten om onmiddellijk zo een vers te bedenken:

In mijn kyoka

huist een musicalletje –

toen zij het lazen

waren critici het eens:

wat een niemendalletje!

Heerlijke groetjes,

Julien

Julien

In dit blogbericht publiceer ik een recente chat. Haha, dit is geen Franse kat, beste lezer, maar zo noemt een conversatie op internet tegenwoordig.

Julien ken ik al een hele tijd. Altijd opnieuw ben ik verrukt over zijn kyoka's, een genre waarin hij gepokt en gemazeld is. Oeps! ik betrap mij erop dat ik te pas en te onpas rare uitdrukkingen gebruik, ik vraag mij trouwens af hoe het komt dat ik al schrijvend zo'n weirde woorden vind? Want wat hebben de pokken en de mazelen nu te maken met Julien? Nu, ben er stilaan zeker van dat mijn hersens vrolijke sprongetjes maken bij het lezen van Juliens kyoka's. Geen wonder dat dit fenomeen resulteert in pokken, mazelen passende passen en andere taalesbattementjes. Eigenlijk zijn mijn woorden als een copycat, dus geijkt op de oorspronkelijke 'dader', haha...

Wat een talent heeft die man om mensen te doen glimlachen. Bij mij is het eigenlijk glimlachen en gniffelen... binnenpretjes dus. Want zeg nu eens eerlijk, beste lezer, zijn Juliens kyoka's niet supergrappig? Ik ken tot nu toe niemand die zo schijnbaar gewoontjes een zkv* weet te vertellen in de gesmuikte vorm van een Japanse kyoka, en dat nog wel met een kwinkslag. Vijf regels, telkens 5-7-5-7-7 lettergrepen, zonder fout. En altijd die rijmpjes...

De pointe zit natuurlijk in de staart, in de twee laatste verzen. Fijntjes, handig en taalvaardig weet Julien het 'ernstig' onderwerp van zijn kyoka te omzeilen en de tragedie om te zetten in de triomf van de lach.. Het geheel voelt aan als het elastiekje van een katapult dat ontspant, nadat het propje is vertrokken. Geheel ontspannen dus, maar toch nog een beetje nabibberend van de geleverde inspanning... Let wel: Julien schiet zijn propjes niet als een kwajongen naar people, met de bedoeling ze te kwetsen, hij keilt ze de lucht in met een sierlijke boog en tegen dat ze op de grond vallen of op het muurtje botsen zijn ze totaal onschadelijk! Maar ondertussen hebben wij, die kijken en luisteren, toch een mooi schouwspel ervaren, een klein theaterstukje met als personages een brabbelende minister of een slaperige minnaar of een koddige koe.

Terwijl ik hier verder tokkel besef ik: heb een nieuw aspect van de kyoka ontdekt: namelijk het theatrale, het dramatische. Een kyoka is een sketch, een stukje cabaret, een stand-up komedietje, een vaudeville, een middeleeuwse kluchte, een musicalletje...

Bedankt, Julien, voor dit inzicht.

* zkv: zeer kort verhaal

  Dag Nicole,

geregeld ontdek ik dat je voor de VVL gedurende deze vakantietijd  ijverig aan het werk blijft. Om de haverklap ontvang ik een berichtje, zodanig dat ik als bedankje niet aan de behoefte kon weerstaan om jou ook wat toe te zenden: een rijtje kyoka’s die de laatste maanden op onze haiku-bijeenkomsten zijn besproken.

Anders dan op deze feestdag, wens ik je voor de volgende augustus- en septemberdagen nog een zomerweertje om van te snoepen!

Julien

De minister die

uitpakt met prestaties  – in

aantal niet zo veel –

eindigt naar gewoonte weer

met “en zo meer, en zo meer…”.

Hij heeft een meisje,

waarlijk om van te dromen –

ook nu kijkt hij haar

terwijl ze een praatje slaan

aanhoudend slaperig aan.

Mijn stokoude buur

heeft heden wat te vieren,

hij zegt het plechtig:

vijfentwintig jaar… zó lang

loop ik met stramme spieren.

De koe en ikzelf

door weipalen gescheiden

bleven stokstijf staan –

wij staarden vrij langdurig

stommelings malkander aan.

Soms pak ik uit met

een grammaticale stunt,

en schrijf aan het eind

van een dichtstuk zoals dit

wel een komma, maar geen punt,

Beste Julien

Heel erg bedankt voor je mail. Je kyoka's vind ik zoals altijd vernuftig, grappig, verrassend lenig.... in 1 woord: verrukkelijk!
Jaja, voor de VVL heb ik een mandaat van drie jaar (nog anderhalf jaar te gaan... en dan word ik 73.
Als ik dan nog fit ben, kan ik doorgaan, anders wil ik mij wijden aan Japanse poëzie. Spijtig dat hier in 'het zuiden', wij wonen nipt op de taalgrens, Tubize is 5 minuten met de trein geen haikukring bestaat, voor Dilbeek moet ik een lange busrit maken en in de winter is dat geen pretje.
Ik ben wel lid van Simons groepje, hij is op dit moment in Nederland voor zijn gezondheidsproblemen.
Ik zal je kyoka's op mijn blog plaatsen, met eventueel enige commentaren, het is interessant om je kyoka's eens te onderwerpen aan analyse. De verrassende manier waarop je meestal je gedichtjes afsluit verdient een bijzonder sterretje!
Een beetje geduld echter, want op dit ogenblik is onze 20-jarige koelkast defect. Kapot. Het is een inbouwkoelkast + diepvriezer en voor een nieuwe moeten we eerst en vooral de juiste afmetingen kunnen detecteren (niet zo simpel) en wij willen ook een A++. Het bedrijf dat ons de koelkast leverde, was drie weken gesloten en vandaag zou ik eindelijk een technicus aan de telefoon krijgen. Het merk van de koelkast is Balay, niet zo makkelijk meer te vinden. Gelukkig heb ik een kleine mini-koelkast op de kop kunnen tikken (38 liter) bij Blokker, om toch tenminste de melk en de boter te kunnen koelen en ik meet de ingrediënten van onze maaltijden nauwkeurig af, want restjes bewaren, daar is geen sprake van!
Haha, mijn verhaal is superkyokabestendig:

twintigjarig ijs
smolt zienderogen, o wee!
nu bibbert de melk
en de boter in mini:
een iglo op tafel, olé!

(ach, 1 lettergreep te veel....)

1 minuutje gepuzzeld, maar ben er van overtuigd dat jij, ingenieus als je bent, hier een vervolg kunt aan vriezen, pardon, breien...

Mvg

Dag beste Nicole,

bedankt voor je o zo lieflijk wederwoord. Ik heb het verhaal over de perikelen met de koelkast - ondanks mijn gebrek aan kennis wat de technische kant daarvan betreft -  met spanning gelezen. Het valt me op dat vooral het op de proef stellen van het geduld daarin een voorname rol inspeelt. Zodanig zelfs dat ook ik als buitenstaander daar uiteindelijk bij betrokken word. In de aanhef van je vijfde alinea lees ik: ”Een beetje geduld echter, want op dit ogenblik...” Ik oefen graag dit geduld, des te langer kan ik nieuwsgierig uitkijken naar het moment dat je de toegezonden kyoka’s op je blog plaats ‘met eventueel enige commentaren’.

Toch prettig dat je steeds in je antwoorden onmiddellijk een kyoka inbouwt die leuk inspeelt op de toegezonden tekst. Je daagt me uit dit ook te doen. Ik probeerde het dan maar, alhoewel ik moet bekennen dat ik er ‘heel’ wat langer dan een minuutje over gedaan heb.

De voorbije nacht

is de ijskast stukgegaan -

ze laat ons met al

het lekkers dat ze koelde

deerlijk in de koude staan.

Lieve groetjes,

Julien

Buson

Cuckoo Flying over New Verdure - Yosa Buson. Yosa Buson or Yosa no Buson (与謝 蕪村?, 1716 – January 17, 1784) was a Japanese poet and painter of the Edo period.

UTA BUSON

 Sinds korte tijd maak ik deel uit van een groepje dichters die zich verzamelen rond UTA.

Uta betekent VERHAAL in het Japans.

Wij schrijven zeer korte verhalen bij klassieke haiku's.

Hieronder mijn recente bijdrage. 

De haiku's zijn van Buson.

1.  

Het paadje loopt dood

waar geur van wilde rozen

je tegemoet komt

Hoe de verrukkelijke geur van wilde rozen naar ons toekomt op het einde van een doodlopend pad.  Zal op het einde van mijn leven toch nog - en net dan - een onverwachte en intense gelukservaring naar me toe komen?

Plots voel ik een hoopvol verlangen, een verlangen dat warempel naar me toe komt. Constant kijk ik door het raam, wacht gespannen af. De weelderige bloei van mijn schitterende Hibiscus syriacus is nabij. Tot begin september zal hij me elke dag in betovering brengen. Popelend van ongeduld beeld ik mij de verrukking in, die ik ervaar bij het staren naar de frêle, zachtroze bloementinten.

2.   

Onze dromen en betrachtingen lijken op een bepaald ogenblik zinloos. Wees er maar zeker van: het einde is roemloos - ondanks onze luxueuze villa’s, onze glamoureuze reizen. Was het niet Richard Gere, aanhanger van het Tibetaans Boeddhisme, die de beroemde woorden sprak: Alles wat met geld gekocht kan worden is waardeloos?

Wie afstand kan nemen van de opdringerige materiële realiteit, voelt misschien in het diepste van zichzelf een bevrijding. Eensklaps zindert er iets in de lucht, het lijkt of er honing door de aderen sijpelt. Eindelijk kunnen we oog hebben voor het wonderlijke, het ondoorgrondelijke, het tijdloze.

En zie eens, hoe verrukkelijk het kan zijn, gewoon te kijken naar de zee:

Zie eens ― heel de zee,
  dat almaar golvende blauw,

al de dagen door.

De zee trekt zich niets aan van menselijke esbattementen: ze is er altijd, golft en kabbelt en blauwt. Zij is er helemaal, voor de eeuwigheid.

3.  

De herfst, mijn lievelingsseizoen. In de zomer wordt het landschap door de zon gekust. Deze warmte blijft een tijdje hangen. De personages die zich in dit land-schap bewegen, blijven nog lang een dieprode blos vertonen.

Vertoon ik ook een dieprode blos? Neen, ik kijk in de spiegel en zie een rozig gelaat. Het gelaat van mijn moeder. Van mijn vader erfde ik zijn golvende, witte haren. Zijn kracht. En wanneer ik in mijn huisje rondkijk, herken ik hun rommelige nonchalance. Het gebeurt me herhaaldelijk, dat ik in gedachten dit huis verwissel met het huisje van mijn ouders. Het is een vreemd maar levensecht fenomeen: ook mijn dromen spelen zich dikwijls af in mijn geboortehuis, in het landschap van mijn jeugd. Ver van de wereld.

Het blad herfstgetint

― mijn oude ouders, hun dorp;

ver van de wereld.