geen sneeuw meer vanmorgen
in haar tuin stulpen
de hyacintenpunten
bijna was ik het vergeten
het onbedaarlijk bordeaux
het potsierlijke lila
het dieprode purper
van krokussen
op de rotsbodem
borrelen opalen schuimpjes
watermeringues
hoog op de bank
wacht zij op de bus
met bungelende benen
oh, ik blauw van jou,
ik blauw van jou, ik ben blauw
ik blauw van jou, ik ben blauw
in ’t diepst van mijn gedachten
ik voed mij met bloemen
en tooi mijn lichaam
met tekens van rode oker
hagelwit mijn handen
kobaltblauw mijn mond
en tooi mijn lichaam
met tekens van rode oker
hagelwit mijn handen
kobaltblauw mijn mond
raak het spoor niet bijster
observeer nauwlettend
de bewegingen van gras
observeer nauwlettend
de bewegingen van gras
vang de geur op
van dierlijke aanwezigheid
speur naar sporen
van dierlijke aanwezigheid
speur naar sporen
van leven
een paar dagen geleden nog een discussie gehad of de haiku-vorm, die oorspronkelijk japans is, wel past in onze 'westerse' literatuur. ach, ik trek er mij niks van aan, ik vind kleine gedichtjes schrijven erg leuk en een sublieme oefening in concentratie.
haiku's zijn leuk, kwatrijnen schrijven (die komen uit perzië) is leuk, de gazal uit de pre-islamitische beschaving is ook het proberen waard. ach, voor diegenen die bang zijn van al die vreemde dichtvormen: het sonnet kwam oorspronkelijk uit italië...
wat ik hierboven heb gepu, is (volgens het aantal lettergrepen) soms een haiku, soms een tanka, of soms gewoon een klein gedichtje. ik zou zo zeggen: have fun!
