Theater

KABUKI, TOKYO

Dag beste Nicole,

Je hebt  - zoals beloofd – nog een reactie te goed op je blogbericht over mijn kyoka’s. Ik was natuurlijk blij zoveel lof te lezen. Ik was er even ’t ondersteboven van, alsof ik een ‘kwinkslag’ had gekregen. In mijn manier van doen komt  de voorzichtigheid geregeld om het hoekje kijken, en dit virus heeft waarschijnlijk ook zijn weerslag in de teksten die ik schrijf. 

Maar het meest verrassende voor mij in je beoordeling is toch wel dat je het toneelgordijn ophaalt en je de verschillende luchtige voorstellingen die je je kan indenken voor het voetlicht haalt. Dat vooral heeft me getroffen omdat ik van kindsbeen af een toneelliefhebber  in hart en nieren ben. Ik heb in mijn jonge jaren op het Antwerps Conservatorium  (nog vooraleer   het fuseerde met de Studio Herman Teirlinck) toneel en voordracht gevolgd, en de kennis die ik er had opgedaan naderhand ook in praktijk gebracht  bij het Augustijnertheater te Antwerpen, dat in de jaren 50 en 60 meermaals het Koninklijk Landjuweel heeft gewonnen.   

Toen Miel Geysen, regisseur van dit Augustijnertheater, en ook regie voerde bij Radio Antwerpen, me vroeg om verhalen van Nederlandstalige schrijvers te verwerken tot luisterspelen, heb ik dat ook gedaan. Tot ik nadien de kans kreeg om teksten te schrijven voor cabaretprogramma’s, wat ik toch nog  iets liever deed.

Dat de nasleep van die twee hobby’s van me  “toneel  spelen en teksten schrijven” zo nadrukkelijk aanwezig is in mijn geliefkoosd tijdverdrijf van tegenwoordig, nl. kyoka’s bedenken, was tot nog toe bij mij niet doorgedrongen. Dat jij wel uit de stijl en de inhoud van mijn kyoka’s dit zo op een luchtige wijze concludeert… wel, daarvan was ik even van mijn melk. Ik vind dit een zeer plezierige vaststelling, zodat ik thans, op dit moment niet kan nalaten om onmiddellijk zo een vers te bedenken:

In mijn kyoka

huist een musicalletje –

toen zij het lazen

waren critici het eens:

wat een niemendalletje!

Heerlijke groetjes,

Julien