smaragdgroene zee

Mijn jaarlijkse chat met Julien is altijd leuk...

Dag Nicole,

een vaarwel aan 6/12 en een welkom aan 6/1...

Het zusje roept kwaad

nu zij wat ze vroeg in geen

van haar schoentjes vindt:

“Dit jaar geen stoute kind’ren,

maar toch wel een stoute Sint!”

Om de beurt zingen

drie koningen “Stille Nacht”

totaal verschillend -

we horen wijl ze reizen

dit kerstlied op drie wijzen.

Heel wat nieuwjaarsgroetjes,

Julien

Beste Julien

Het is al voorbij, de nieuwjaarsgekte, maar toch wil ik je mail beantwoorden met wederwensen.
Dit jaar heb ik een tsunami van mails gekregen, ben er niet in geslaagd ze alle te beantwoorden.
En dan die solden! Zo veel volk!

Ach, soms wil ik wel op een eilandje zitten, de azuurblauwe lucht, de smaragdgroene zee weetjewel.
Maar ach, we komen altijd in de werkelijkheid terecht en maar goed ook.
Ik hoop dat het goed met je gaat, met de gezondheid, met je geliefden.

Dat ze aan een nieuw jaar beginnen met veel enthousiasme...
En aan jou wens ik natuurlijk veel inspiratie en veel kyoka's.

Ik wou een verkleinwoord gebruiken, kyokaatjes of kyokakkes, maar dat laatste klinkt dan een beetje raar, haha.
Ja, we moeten er mee kunnen lachen, goed zo!
Ik stuur je nog een instant gedicht, het lijken twee kyoka's, maar zijn ze het wel?



nieuwjaar is voorbij
het nieuwe jaar begonnen

zij droomt van de zon
een smaragdgroene oceaan

een verlaten strand ver weg



van dit koopjesland -

kerstmarkten supermarkten
solden enzovoorts

maar morgen sneeuwt het misschien
de kou kruipt het huis binnen


Hartelijke groetjes


Nicole

Dag beste Nicole,

Ik heb je nieuwjaarsbrief met een brede glimlach gelezen. En ook een dankbare, vermits je ondanks

de drukke mail-tsunami en de gekke soldenvloed, er toch nog in geslaagd bent me een rustgevend en kostbaar berichtje toe te zenden.

Ik stel me voor dat je uiteindelijk toch je droomeilandje gevonden hebt op een bijzonder plekje in je huis tussen bundeltjes en boeken met azuurblauwe en/of smaragdgroene kaften. En dat je daar weerom in de werkelijkheid terecht komt, waarvan je – lees ik tussen de regels – toch ook zielsveel van houdt.

Je vroeg naar mijn gezondheid... wel, die is redelijk goed. Als ik vanuit een zittende positie start met stappen gebeurt dit nogal wankelend. Ik heb ook last van neusbloeden. En dat is vervelend omdat dit plots in hevige mate kan beginnen. Vermits we veel toneel gaan zien, zit ik niet zo rustig meer in de zaal. Ik ben daarvoor nu in behandeling en de dokteres die met een fel koplicht in mijn neusgaten tuurt, merkt toch al beterschap. Conclusie: gezien mijn leeftijd heb ik zeker over mijn gezondheid niet te klagen.

Ik heb het de laatste tijd ook nogal vrij druk gehad, o.a. met de gedichtendag die verleden donderdag plaats had in de gemeente Zwijndrecht met dichters van ter plaatse.Het was een geslaagde avond, met een bevredigende belangstelling waar ik tijdens een kort interview uitleg heb gegeven over de kyoka (waar niemand al iets over gehoord had) en er ook verschillende heb voorgelezen. Er is flink gemonkeld en ook gelachen en dat heeft het vertrouwen in mezelf weer wat opgekrikt. Er was een dame aanwezig nl. Diana Van Strydonck die voordrachtnamiddagen (op zondag) inricht in het Antwerps cultuurcentrum Elcker-Ik en me heeft gevraagd om ook daar eens kyoka's te komen voorlezen. Wat ik natuurlijk graag heb aanvaard.

Wat deed het deugd je instant gedicht te lezen! En dan stelt je een moeilijke vraag: het lijken twee kyoka's, maar zijn ze dat wel? Ik vermoed dat dit een grensgevalletje is dat we bijvoorbeeld een “kyotanka” zouden kunnen noemen. Zoals deze misschien?

Lof aan de winter:

in het geluid van kraakijs

klinkt vertedering,

en onder dit flink pak sneeuw

smelt ik van begeestering.

Nog veel groetjes, Nicole, blijf zo goed mogelijk gezond en houdt er de moed maar in: het duurt nog vijf 'volle' maanden eer het pas weer soldentijd is!